Begt en de Verbeelding

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij.  Vandaag  aflevering 49: Shadwick Wilde Muzikanten die het vermogen hebben om hun zwakten te tonen- om onder woorden te brengen dat ze lang niet altijd zo'n voorbeeldig persoon zijn- hebben bij mij een streepje voor. Gisteravond zag ik er weer één, iemand die bij mij hoog op het lijstje van favoriete muzikanten van dit tijdgewricht staan (een andere favoriet zie ik vanavond , trouwens). Iets minder dan 10 jaar geleden stuitte ik op een geweldige plaat, die ik direct grijs begon te draaien. Die plaat was van Quiet Hollers , een band uit Louisville, Kentucky. Geweldige songs, fenomenale teksten en een muziekstijl die tussen indie, rock, americana en country laveerde. Ik kreeg het aanbod om support-dj te zijn bij hun eerste optreden van de tour. Toen de programmeur besloot het optreden te verplaatsen...

De beste aanschaf die ik me het afgelopen jaar veroorloofde. Voor u zal het misschien een (nog tamelijk) wit touwtje zijn, voor mij is het veel meer. Ik vind dat dit touwtje rust uitstraalt. En dat is best gek, voor iemand die minder dan niets met religie en dus ook met bijgeloof heeft. Het gaat dan ook om inspiratie, niet om gelovige aspecten. Ik draag het inmiddels al ruim een half jaar en het heeft me overtuigend in een andere richting gedreven. In februari reisden we door Sri Lanka. Bij een van de vele culturele stops belandden we bij de grottempel van Dambullah. Visueel prachtig, ook voor aardse droogstoppels als deze jongen. Een complex van meerdere tempels, uitgehouwen in een rotswand, U snapt: grottempel, zo gingen ze dat noemen.  Bij de ingang van een van die tempels zat een boeddha-geestelijke die mij- na overdracht van maar liefst 500 rupees (ongeveer 1,42 €) een koordje om de pols bond. Hij zong er een langdurig mantra bij en vertelde me dat het me zou helpen op mijn le...

Ze was tot het gaatje gegaan, mijn vrouw, en daarom moesten we in actie. Vier achtereenvolgende avonddiensten maakten dat ze op haar tandvlees thuis was gekomen, maar nu volgden gelukkig drie roostervrije dagen. Om te voorkomen dat het bankhang- , laptop- of televisie-ontspanning werd, besloten we in de benen te komen: dag 1 werd fietsdag, dag 2 werd wandeldag, Het Noordhollandse Duinengebied ons reisdoel. Nu, een dag nadien, kan ik niet anders dan u meedelen hoe louterend dat werkt voor de geest én voor het vermoeide fysiek: ontspanning bereiken door inspanning te leveren. Apentrots ben ik op mijn dame, die zich hierin vastbijt: zou hier het woord "buitenbeentjes" vandaan komen? De fietsen werden ingescheept in het NS-bakkie dat ons naar Alkmaar bracht. Het zou een ronde worden die tot net iets minder dan 60 kilometer zou groeien: Alkmaar CS- Bergen- Schoorl- Groet - Camperduin - Hargen aan Zee- De Drie Egmonden - Castricum. Daar pakten we de trein weer terug. In de tussenti...

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij.  Vandaag  aflevering 48: Tuk-Tuk Inmiddels bijna 15 jaar geleden deed ik de auto de deur uit. Toegegeven, door omstandigheden gedwongen maar we besloten geen nieuwe wagen meer aan te schaffen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet mobiel ben. Vooral de trein is favoriet om mij op plekken te brengen waar ik niet makkelijk heen kan fietsen of wandelen. Gaat het om ruim verdere bestemmingen veroorloof ik me een jaarlijks vliegreisje. Niet goed nee, maar door de rest van het jaar met OV of fiets te reizen, kan ik het wel naar mezelf verantwoorden.  In de landen waar we middels die vliegreis terechtkomen, zitten we meestal in de bus (en soms ook de trein): mobiliteit is ook in andere landen goed te vinden als je het maar zoekt. Auto's huren doe ik sinds dat bijna-ongeluk hoog in de Griekse be...

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij.  Vandaag  aflevering 47: Admedia All Stars Vermoedelijk is dit mijn oudste t-shirt uit de verzameling. Het was deze week 30 jaar geleden dat ik het voor het eerst droeg, juni 1995. Elk jaar rondom de zonnewende vierden we de verjaardag van het bedrijf waar ik toen werkte. Het was de vierentwintigste viering, Admedia BV was in 1971 opgericht en het zou er uiteindelijk 27 vieringen uitslepen voor het opging in de grote samenballing VNU Tijdschriftengroep (die enkele jaren daarna zou worden omgedoopt tot Sanoma Nederland, maar toen was ik al weg: overgestapt naar een charmantere uitgeverij dan de moloch die VNU was geworden). Admedia was mijn eerste grote werkgever (de zes maanden fabriekswerk die ik daarvóór deed, vormden weliswaar betaald werk maar ik gunde mijn carrière een andere start), bij Adme...

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij.  Vandaag  aflevering 46: Theatre of Hate Het was me nogal een verrassing. De concertagenda volg ik nog altijd met ferme belangstelling: veel usual suspects, de steeds opduikende nieuwe acts en uiteraard ook de oude helden. In die laatste categorie zag ik een paar maanden geleden opeens Theatre of Hate staan. Hè? Hoe kan dat? Die waren begin jaren 80, na het maken van een alles verschroeiende elpee, toch uit elkaar gegaan? Die hadden toch sinds 1982 niets meer samen gemaakt? Ik had het opvolgbandje Spear of Destiny ooit nog wel live gezien, maar ToH leek ingestort als een oude Romeinse nederzetting. "Standing amongst the ruins", zanger Kirk Brandon zong het destijds zelf al. Maar goed, het stond er echt. Kaartjes halen dus maar en op naar de Tolhuistuin. Grijze baarden, kale koppen: het publiek v...