Begt en de Verbeelding

  We waren er wel weer even aan toe, samen een weekje eruit. Anneke had weliswaar net een wandelvakantie met de vriendinnen achter de rug maar ik zat inmiddels alweer een aardig tijdje thuis. Letterlijk, trouwens: iets meer dan een halfjaar geleden kwam aan mijn arbeidersbestaan een onvrijwillig einde. Voor het eerst dus eens niet als "inbetween days" een vakantie ingepland, het was weer eens wat anders. Het ging nu dus meer om verandering van spijs, verandering van uitzicht en - zoals wel vaker bij onze infrequente najaarstrips - verandering van temperatuur. We troffen het: we hadden een heerlijk warm weekje in Tenerife, het eiland dat dit keer uit de hoge hoed der vakantiebestemmingen kwam. We wisten vooraf dat we buiten ons reguliere toeristenboekje gingen, maar we zouden vast nog wel wat krenten in de pap kunnen strooien. Dat lukte! Gisteravond (inmiddels een week geleden) kwamen we tevreden terug van een ontspannen weekje: kanttekeningen genoeg maar de boventoon werd toc...

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij.  Vandaag  aflevering 51: Claw Boys Claw Nou vooruit, nog één keertje dan. Nog 1 x ingescheept op de voortdenderende trein van het rockcombo Claw Boys Claw . Ze zijn bezig met hun afscheidstournee: the train it does stop going , it slows uiteindelijk dan toch down. En - naar wat ik gisteren heb ervaren - ik begrijp die beslissing en ik juich hem zelfs toe.  Aan alles was gisteren in het Patronaat namelijk te zien dat de band een zware last met zich mee torst: hun leeftijd! De founding fathers (gitarist John Cameron en zanger/podiumparel Peter te Bos) rocken al 42 jaar achtereen de scheuren in je ondergoed (in je bovengoed trouwens ook, ik trok destijds altijd mijn "CBC-overhemd" aan dat gewoon scheuren mocht oplopen tijdens het moshpit -uurtje). Toen ze begonnen was te Bos al ouder dan de ande...

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij.  Vandaag  aflevering 50: Berninger Berninger, Matt Berninger. Immer misdadig strak in pak, maar afgelopen zondag bleek dat hij ook wel eens uit zijn rolletje valt: het jasje smeet ie aan de kant, uitdagend begon hij zijn mouwen op te stropen terwijl hij aankondigde dat hij nu, na zo'n anderhalf uur in de set, was aanbeland bij "het rockblock". Anders gezegd: helpers weg, we gaan nog even rammen!  Hij meldde dat nadat hij net twee "covers" had vertolkt: twee nummers van zijn band The National, een van zijn drie favoriete bands zoals hij gedurende het concert zou blootleggen. Eerder speelde hij al een nummer van gitaarband The Walkmen (die ik dan weer kende van het furieuze "The Rat"), in de toegift zou hij nog eens ongelooflijk toeslaan met een ronkende interpretatie van "Blue ...

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij.  Vandaag  aflevering 49: Shadwick Wilde Muzikanten die het vermogen hebben om hun zwakten te tonen- om onder woorden te brengen dat ze lang niet altijd zo'n voorbeeldig persoon zijn- hebben bij mij een streepje voor. Gisteravond zag ik er weer één, iemand die bij mij hoog op het lijstje van favoriete muzikanten van dit tijdgewricht staan (een andere favoriet zie ik vanavond , trouwens). Iets minder dan 10 jaar geleden stuitte ik op een geweldige plaat, die ik direct grijs begon te draaien. Die plaat was van Quiet Hollers , een band uit Louisville, Kentucky. Geweldige songs, fenomenale teksten en een muziekstijl die tussen indie, rock, americana en country laveerde. Ik kreeg het aanbod om support-dj te zijn bij hun eerste optreden van de tour. Toen de programmeur besloot het optreden te verplaatsen...

De beste aanschaf die ik me het afgelopen jaar veroorloofde. Voor u zal het misschien een (nog tamelijk) wit touwtje zijn, voor mij is het veel meer. Ik vind dat dit touwtje rust uitstraalt. En dat is best gek, voor iemand die minder dan niets met religie en dus ook met bijgeloof heeft. Het gaat dan ook om inspiratie, niet om gelovige aspecten. Ik draag het inmiddels al ruim een half jaar en het heeft me overtuigend in een andere richting gedreven. In februari reisden we door Sri Lanka. Bij een van de vele culturele stops belandden we bij de grottempel van Dambullah. Visueel prachtig, ook voor aardse droogstoppels als deze jongen. Een complex van meerdere tempels, uitgehouwen in een rotswand, U snapt: grottempel, zo gingen ze dat noemen.  Bij de ingang van een van die tempels zat een boeddha-geestelijke die mij- na overdracht van maar liefst 500 rupees (ongeveer 1,42 €) een koordje om de pols bond. Hij zong er een langdurig mantra bij en vertelde me dat het me zou helpen op mijn le...

Ze was tot het gaatje gegaan, mijn vrouw, en daarom moesten we in actie. Vier achtereenvolgende avonddiensten maakten dat ze op haar tandvlees thuis was gekomen, maar nu volgden gelukkig drie roostervrije dagen. Om te voorkomen dat het bankhang- , laptop- of televisie-ontspanning werd, besloten we in de benen te komen: dag 1 werd fietsdag, dag 2 werd wandeldag, Het Noordhollandse Duinengebied ons reisdoel. Nu, een dag nadien, kan ik niet anders dan u meedelen hoe louterend dat werkt voor de geest én voor het vermoeide fysiek: ontspanning bereiken door inspanning te leveren. Apentrots ben ik op mijn dame, die zich hierin vastbijt: zou hier het woord "buitenbeentjes" vandaan komen? De fietsen werden ingescheept in het NS-bakkie dat ons naar Alkmaar bracht. Het zou een ronde worden die tot net iets minder dan 60 kilometer zou groeien: Alkmaar CS- Bergen- Schoorl- Groet - Camperduin - Hargen aan Zee- De Drie Egmonden - Castricum. Daar pakten we de trein weer terug. In de tussenti...